တရားနာျခင္း အက်ဳိး ၅ မ်ဳိး

ရဟန္းတို႔၊ တရားနာျခင္း အက်ိဳးအာနိသင္တို႔သည္ ဤ ၅ မ်ဳိးတို႔တည္း။

အဘယ္ ၅ မ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူကား –

၁။ မၾကားဖူးသည္ကုိ ၾကားနာရ၏။

၂။ ၾကားဖူးသည္ကုိ ျဖဴစင္ေစ၏။

၃။ ယံုမွားမႈကုိ ကူးေျမာက္ႏိုင္၏။

၄။ အယူကုိ ေျဖာင့္မတ္စြာ ျပဳႏိုင္၏။

၅။ ထိုသူ၏ စိတ္သည္ ၾကည္လင္၏။

ရဟန္းတို႔ တရားနာျခင္း၌ အာနိသင္တို႔သည္ ဤ ၅ မ်ဳိးတို႔တည္း ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ဓမၼႆဝနသုတ္၊ ကိမိလ၀ဂ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္။

ေမတၱာ

မာတာ ယထာ နိယံပုတၱ၊
မာရယုသာ ဧက ပုတၱ မႏုရေကၡ။
ဧဝမၸိ သဗၺဘူေတသု၊
မာနသံ ဘာဝေယ အ ပရိမာဏံ။

မာတာ၊ ျမင္းမိုရ္ထိပ္ဦး၊ မကက်ဴးသည့္၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ရွင္၊ ေမြးမိခင္သည္။ နိယံပုတၱံ၊ မိမိရင္နွစ္၊ သားရင္းျဖစ္ေသာ။ ဧက ပုတၱံ၊ အေရထူ အေရပါး၊ အသားကုိေဖာက္ အစိုးေရာက္ေအာင္၊ ျမားေျမာက္ခင္တြယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားငယ္ကို။ အာယုသာ၊ ဇိဝိန္အသက္၊ ယင္းအတြက္ေၾကာင့္။ အႏုရေကၡယထာ၊ ႏုိ႔ခ်ိဳတုိက္ေကြ်း၊ ပုိက္ေထြးယုယ၊ ေဘးမခေအာင္၊ ေန႔ညမေကြ၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေလသကဲ့သုို႔၊ ဧဝမၸိ တထာ၊ ပမာမျခား၊ ထုိအလားလွ်င္။ သဗၺဘူေတသု၊ ခပ္သိမ္း႐ွိသမွ်၊ သတၱဝါအနႏၱတုိ႔၌။ အ ပရိမာဏံ၊ အတုိင္းအ႐ွည္ကင္းပ၊ မ်ားျပားလွေသာ၊ မာနသံ၊ ေတြေတြယိုဖိတ္၊ ေမတၱာစိတ္ကုိ၊ ဘာဝေယ၊ ပြားေစရာ၏။

ေနာက္ဆုံးဆယ္လ ျမတ္ဗုဒၶ (၁)

ျမတ္ဗုဒၶ ၄၄ ၀ါျပည့္ျပီး ၄၅၀ါေျမာက္ ေနာက္ဆုံး၀ါဆုိသြားေသာေနရာသည္ ေ၀သာလီျမိဳ႕အနီးရွိ ေ၀ဠဳ၀ရြာငယ္ကေလးပင္ျဖစ္၏။ ထုိရြာကေလးသုိ႔ မေရာက္မီမွာ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕အနီးရွိ အမၺပါလီအမ်ဳိးေကာင္းသမီး၏ သရက္ေတာဥယ်ာဥ္တြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္မူခဲ့၏။ အမၺပါလီအမ်ဳိးေကာင္းသမီးက..ျမတ္ဗုဒၶအား သရက္ေတာဥယ်ာဥ္ၾကီးႏွင့္တကြ သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္ကုိပါ..လွဴဒါန္းခဲ့ေလသည္။ ထုိေက်ာင္းတုိက္မွ ခရီးေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူရန္ ျမတ္ဗုဒၶက အရွင္အာနႏၵာအား..

ငါဘုရား၏ထံေတာ္ပါး၌ ခစားလိမၼာ အုိခ်စ္သား အာနႏၵာ..
“အၾကင္အရပ္၌ ေ၀ဠဳ၀ရြာငယ္သည္ ရွိ၏။ ေ၀ဠဳ၀အမည္ရွိေသာ ထုိရြာငယ္ဆီသုိ႔ သြားၾကကုန္စုိ႔” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

အရွင္အာနႏၵာကလည္း…
“ဘုန္းေတာ္ေျခာက္စုံ တန္းခုိးဂုဏ္နွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ေကာင္းလွပါျပီ” ဟု ၀န္ခံေတာ္မူ၏။

ထုိ႔ေနာက္ သံဃာေတာ္ (၅၀၀)ႏွင့္တကြ ျခံရံလ်က္ အမၺပါလီသရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္မွ ေ၀ဠဳ၀ရြာငယ္ေလး ဆီသုိ႔ ခရီးေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့၏။ ၀ါဆုိခါနီး ထုိရြာငယ္ေလးသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလ၏။ ေ၀ဠဳ၀ရြာေလးမွာ ရြာသိမ္ရြာငယ္ေလးပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ လူသြားလူလာနည္း၍ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္း၏။

ျမတ္ဗုဒၶတုိ႔သည္ ထုိသုိ႔ေသာ တိတ္ဆိတ္ေသာေနရာ၊
ပရိသတ္နည္းေသာ ေနရာ၊
လူသြားလူလာနည္းေသာေနရာ၊
လူသံသူသံနည္းေသာေနရာမ်ဳိးကုိ ေမြ႕ေလ်ာ္ေလ၏။

ထုိရြာေလးမွာ သံဃာ(၅၀၀)ကုိ မထိန္းႏုိင္ေသာ ရြာေလးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက..သံဃာေတာ္တုိ႔အား ေ၀သာလီျမိဳ႕၏ ပတ္၀န္းက်င္အရပ္တုိ႕၌ ၀ါကပ္ၾကရန္ မိန္႕ေတာ္မူေလ၏။ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိယ္တုိင္မွာေတာ့ ထုိရြာငယ္ေလးမွာပဲ ၀ါကပ္ေတာ္မူေလ၏။

ထုိသုိ႔ ေနာက္ဆုံး၀ါဆုိေသာအခ်ိန္အခါ..ျမတ္ဗုဒၶမွာ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာ ကပ္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ နွိပ္စက္ခဲ့ေလသည္။ ထုိေရာဂါသည္ ပရိနိဗၺာန္စံယူေလာက္ေသာ ေရာဂါျဖစ္ေလသည္။ ေသြး၀မ္းလြန္ေသာ ေရာဂါျဖစ္၏။ သက္ေတာ္အားျဖင့္လည္း (၈၀)ထဲသုိ႔လည္း ေရာက္ရွိေနေလျပီ။ သက္ေတာ္(၈၀)အရြယ္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ရူပကာယႏွင့္ ပက္သက္၍ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိယ္တုိင္ အရွင္ အာနႏၵာအား အခုလုိ မိန္႔ထားဖူးေလသည္။
“ငါဘုရားထံေတာ္ပါး၌ ခစားလိမၼာ အုိခ်စ္သား အာနႏၵာ…
ငါဘုရားရဲ႕ ရုပ္ရူပကာယကုိ ပမာႏႈိင္းျပရပါမူကား…
ယိမ္းယုိင္နဲ႔ေနေသာ၊ အုိေနေသာ လွည္းအုိၾကီးကုိ ၾကိဳးေတြျဖင့္ တုပ္ဆုိင္းထားျခင္းျဖင့္ မွ်တျပီးေနေလသကဲ့သုိ႕ ..
ထုိအတူပဲ ငါဘုရားရဲ႕ ရုပ္ရူပကာယေတာ္သည္လည္း အရဟတၱဖလသမာပတ္တည္းဟူေသာ အတုပ္အဆုိင္းျဖင့္ မ်ွတေနရပါတယ္”

ဟု မိန္႕ေတာ္မူေလသည္။..

ျပိဳလဲေတာ့မည့္ လွည္းအုိၾကီးကုိ ဟုိဘက္ဒီဘက္မွ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ တုပ္ဆုိင္းထားရသလုိ.. ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး၏ ရူပကာယကုိလည္း ျပိဳလဲမသြားေအာင္ ဖလသမာပတ္၀င္စားျခင္းျဖင့္ တုပ္ဆုိင္းထားရျခင္းျဖစ္၏။
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္ အေလာင္းေတာ္အျဖစ္ႏွင့္ တရားအားထုတ္စဥ္ကလည္းပဲ အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားခဲ့ရေလသည္…အဲဒီ့ေနာက္…သစၥာေလးခ်က္ ဓမၼနက္ကုိ သိျမင္ျပီး ျမတ္ဗုဒၶအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္လည္းပဲ..၄၅ ႏွစ္တုိင္တုိင္ တရက္ေလးမွပင္ အနားမယူခဲ့ရ၊ သတၱ၀ါတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြားအလုိ႔ငွာ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ရေလ၏။ တစ္ေန႔တာ ၂၄နာရီတြင္ သုံးနာရီၾကာမ်ွသာ ဘုရားကုိယ္ေတာ္ျမတ္ သက္သက္သာသာနွင့္ အနားယူခ်ိန္ရွိေလ၏။ က်န္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ အျမဲပင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေလ၏။ ဘုရားအျဖစ္ႏွင့္ ၄၅ ႏွစ္တာကာလအတြင္း အခ်ိန္ကုိ ၁စကၠန္႕ေလးမွ်ပင္ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ေစခဲ့။

ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းပင္
ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ကမၼ႒ာန္းတရားေပးေတာ္မူရ၊
ဒကာဒကာမတုိ႔အား တရားေဟာၾကားေတာ္မူရ၊
ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းမႈတုိ႔ကုိလည္း ေျဖဆုိေဟာၾကားေတာ္မူရ၊
ကြ်တ္ထုိက္ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိလည္း တစ္ဦး တစ္ေယာက္ တစ္ပါးေလမွ်မက်န္ေအာင္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူရ၊
ျပီးေနာက္ ထုိသတၱ၀ါရွိရာအရပ္သုိ႔ပင္ ေရာက္ေအာင္သြားျပီး တရားေဟာေတာ္မူရ… စသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္မွာ သတၱ၀ါအားလုံးတုိ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေပ၏။

ထုိကဲ့သုိ႔ ေန႔ေန႔ညည မျပတ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရျပီး…ယခုေတာ့ သက္ေတာ္ ၈၀ သုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေနေလျပီ။ ေနာက္ဆုံး အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ေနေလျပီ။ ေရာဂါေ၀ဒနာကလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္စက္ေနေလျပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရုပ္ရူပကာယမွာ ခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ့ျပီ။ လဲျပိဳမသြားေအာင္ ဖလသမာပတ္မ်ား ၀င္စားျခင္းျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ထိန္းထားရေလသည္။

ဖလသမာပတ္မွာ (၃)မ်ဳိးရွိေပ၏။
1. မဂၢါနႏၲရ ဖလ သမာပတ္
2. ၀ဠဥၨန ဖလ သမာပတ္
3. အာယုသခၤါရ ဖလ သမာပတ္ (အာယုပါလန) တုိ႔ျဖစ္၏။
(ref: ဖလသမာပတ္ ၃ မ်ိဳး၊ စာ-၂၉၃၊ ဖ်ာပုံတုိက္ဆရာေတာ္- သုေတသနသရုပ္ျပအဘိဓာန္)

မဂၢါနႏၲရ ဖလ သမာပတ္ ဆုိသည္မွာ မဂ္က်ျပီး ျဖစ္လာေသာ ဖုိလ္ေဇာမ်ားျဖစ္သည္။

၀ဠဥၨန ဖလ သမာပတ္ ဆုိသည္မွာ…
စိတ္ ေစတသိက္ စိတၱဇရုပ္တုိ႔ကုိ ေခတၱျငိမ္းေအးေစ၍ သုခေရး သက္သက္ သုံးသပ္ခံစားေနေသာ ဖလသမာပတ္ျဖစ္သည္။ သခၤတနိမိတ္တုိ႔ကုိ မ်က္ႏွာလြဲျပီး အသခၤတနိဗၺာန္ကုိ အာရုံျပဳ ခ်မ္းခ်မ္း သာသာ ေနျခင္းျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာ ကုိ လက္ေတြ႕အာရုံျပဳေနျခင္းျဖစ္၏။

အာယုသခၤါရ ဖလသမာပတ္ ဆုိသည္မွာ ေရာဂါေ၀ဒနာႏွိပ္စက္ျခင္းမွ သက္သာ ျငိမ္းေအးေစျပီး အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကုိ ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းေသာ ဖလသမာပတ္ျဖစ္၏။ ထုိဖလသမာပတ္၀င္စားျခင္းျဖင့္ ေရာဂါတုိ႔ကုိ သက္သာသြားေစသည္။ အသက္ကုိ ရွည္ေစသည္။

ယခုေ၀ဠဳ၀ရြာငယ္ေလးတြင္လည္း…ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားျခင္းျဖင့္ ျပင္းစြာခံစားေနရေသာ အနာေရာဂါျငိမ္းေစျပီး ျပန္လည္ က်န္းမာေတာ္မူလာေလျပီ။

(ဆက္ရန္ရွိေသးသည္။)

ေနာက္ဆုံးဆယ္လျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္ (၂၇၊ ၁၂၊ ၁၉၇၇)- သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး

သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ သူယုတ္မာ

အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္၊ သူယုတ္မာတို႔၏ အေျခခံသေဘာကို လည္းေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အေျခခံသေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ဤသို႔ေဟာ ၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔၊ သူယုတ္မာသည္ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကိုမသိ၊ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍မသိ၊ ရဟန္းတို႔၊ ဤသို႔ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကိုမသိျခင္း၊ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍မသိျခင္းကို သူယုတ္မာတို႔သည္ ခ်ီးမြမ္းကုန္၏။ ယင္းတို႔သည္ သူယုတ္မာတို႔၏ အေျခခံသေဘာေပတည္း။

ရဟန္းတို႔၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ကား ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကိုသိ၏၊ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍သိ၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကိုသိျခင္း၊ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍သိျခင္းကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ခ်ီးမြမ္းကုန္၏။ ယင္းတို႔သည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အေျခခံသေဘာေပတည္း။

ေကာလိတ၊ သမစိတၱ၀ဂ္၊ အဂုၤတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္