တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီမင္းတစ္ပါးဟာ ေႏြရာသီစံနန္းေတာ္မွာ ေနေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗာရာဏသီမင္းရဲ့နားမွာ ေမာင္းမတစ္ ေယာက္က စႏၵကူးနံ႔သာ ေသြးေနပါတယ္။ နံ႔သာေသြးေနတဲ့ေမာင္းမရဲ့ လက္တစ္ဖက္မွာက လက္ေကာက္တစ္ကြင္း၊ တစ္ျခားလက္တစ္ဖက္
မွာက လက္ေကာက္ႏွစ္ကြင္း ရွိေနပါတယ္။
နံ႔သာေသြးေနတာဆိုေတာ့ လက္ေကာက္ႏွစ္ကြင္းရွိတဲ့လက္က လက္ေကာက္ႏွစ္ခုအခ်င္းခ်င္းထိခိုက္ျပီး ျမည္ျမည္ေနပါေတာ့တယ္။ လက္ေကာက္တစ္ကြင္းပဲရွိတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ မျမည္ပါဘူး။
ဗာရာဏသီမင္းက လက္ႏွစ္ဖက္ရဲ့ တုန္႔ျပန္ပံုမတူတာကိုျမင္ျပီး “လက္ေကာက္တစ္ကြင္းထဲ ၀တ္ထားတဲ့လက္ကမျမည္ဘူး။ ႏွစ္ကြင္း ၀တ္ထားတဲ့ လက္က်ေတာ့ျမည္ေနတယ္။ ဒီအတူပဲ လူေတြဟာ အေပါင္းေဖာ္နဲ႔ေနေနရင္ မေက်နပ္မႈေတြ ထိုခိုက္မႈေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ တစ္ေယာက္္ထဲ ေနေနရင္ေတာ့ မေက်နပ္မႈ၊ ထိခိုက္မႈဆိုတာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး“လို႔ နံ႔သာေသြးေနတဲ့ ေမာင္းမမိႆံကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ေတြးေနတဲ့အေတြးကို ထပ္ကာထပ္ကာဆင္ျခင္ေနပါေတာ့တယ္။
ဗာရာဏသီမင္းက ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ျပီး ဆင္ျခင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အနားမွာ ေရႊေတြ၊ စိန္ေတြ ညြတ္ေနေအာင္၀တ္ထားတဲ့ မိဖုရားၾကီးက လည္းရွိေနပါတယ္။ မိဖုရားၾကီးက ဒါကိုဘယ္လိုေတြးသလဲဆိုေတာ့ “မင္းၾကီးေတာ့ ေမာင္းမငယ္ကိုၾကည့္ျပီး ခ်စ္စိတ္ေတြျဖစ္ေနျပီထင္ တယ္။ မျဖစ္ဘူး၊မျဖစ္ဘူး ငါကိုယ္တိုင္ေသြးမွပဲ“ ဆိုျပီး ေမာင္းမငယ္ကို ဖယ္ခိုင္းျပီး ကိုယ္တိုင္၀င္ေသြးပါေတာ့တယ္။
မိဖုရားၾကီးရဲ့လက္မွာ လက္ေကာက္ေတြက အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ အသံေတြက “ခၽြင္း..ခၽြမ္၊” “ခၽြင္း..ခၽြမ္”ဆိုျပီး ေရွ႕ကထက္ ပိုျမည္ေနပါ ေတာ့တယ္။
အရင္ထက္သံုးေလးဆပိုျမည္လာတဲ့ လက္ေကာက္သံေတြ ေၾကာင့္ မင္းၾကီးလည္းပိုျပီး ျငီးေငြ႕သံေ၀ဂ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျငီးေငြ႕သံေ၀ဂစိတ္ကို အေျခခံျပီးေနရာမွာတင္ ခႏၶာကို ဉာဏ္စိုက္ျပီး ၀ိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
မင္းၾကီး ၀ိပႆနာပြားမ်ားလို႔ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မိဖုရားၾကီးကလည္း နံ႔သာေသြးျပီးလို႔ မင္းၾကီးကို နံ႔သာလိမ္းဖို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းၾကီးက “ငါမင္းမဟုတ္္ေတာ့ဘူး၊ ပေစၥက ဗုဒၶါျဖစ္သြားျပီ၊ န႔ံသာမလိမ္းေတာ့ဘူး” လို႔ျပန္ေျပာျပီး မိဖုရားအပါအ၀င္ အမတ္အားလံုးကိုတရားေဟာပါတယ္။ တရားေဟာျပီးေတာ့ ဟိမ၀ႏၱာ နႏၵမူလိုဏ္ကို ၾကြသြားပါေတာ့တယ္။
ေရႊလက္ေကာက္ေတြရဲ့ ရိုက္ခတ္သံေတြကို လူတိုင္းနီးပါးၾကားဖူး ေနၾကတာပါပဲ။ ၾကားဖူးတဲ့သူတိုင္းလည္း သံေ၀ဂျဖစ္ျပီး တရားထူး တရားျမတ္ေတြရမသြားၾကပါဘူး။ ဒါက ပါရမီနဲ႔ဆိုင္သြားပါျပီ။
ပါရမီျပည့္တဲ့သူေတြကေတာ့ သက္ရွိေတြရဲ့ ျဖစ္စဥ္မွတင္ မဟုတ္ ပါဘူး။ သက္မဲ့ေတြရဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြကိုပါၾကည့္ရင္း သံေ၀ဂဉာဏ္ျဖစ္ျပီး ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ရင္း တရားထူးတရားျမတ္ေတြ ရသြားတတ္ ၾကပါတယ္။ တရားထူး တရားျမတ္ရသြားတဲ့ သာဓက၀တၳဳေတြလည္း စာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတြ႔ရပါတယ္။
ပါရမီျပည့္ေနတဲ့ အရွင္ျမတ္ေတြ သံေ၀ဂဉာဏ္ျဖစ္သြားတဲ့သက္ရွိ သက္မဲ့ျဖစ္စဥ္အာရံုေတြကအားလံုးေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပါ။
“ဆင္ျခင္တဲ့ သံေ၀ဂဉာဏ္ဟာ ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္အတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္တယ္“ ဆိုတဲ့အသိေလးကို ရင္ထဲထည့္ျပီး ကိုယ့္၀န္းက်င္က သက္ရွိသက္မဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ေလး ေတြကို သံေ၀ပဂယူရင္း ဆင္ျခင္ဆင္ျခင္သြားဖို႔ပါပဲ။
စိတ္သေဘာထား မျမင့္ျမတ္၊ ကိုယ္က်ိဳးပဲၾကည့္တာ၊ ေသဆံုး သြားတာ၊ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ေၾကြက်သြားတာ၊ ပန္းကေလးေတြ ညိွဳးသြားတာစသည္ျဖင့္ေပါ့။
ဆင္ျခင္ရင္း ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ သံေ၀ဂဉာဏ္ေလးေတြ မ်ားလာပါ လိမ္မယ္။ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ မျဖစ္ေသးရင္ေတာင္ အႏုစား၀ိပႆနာ ဉာဏ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျဖစ္သြားမွာပါ။
ေတာသား
ေကာက္နွုတ္ခ်က္ – ျဖစ္ျပီးတဲ့အကုသိုလ္ကိုဘယ္လိုပယ္မလဲ ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)
Filed under: မွတ္သားဖြယ္ရာမ်ား |
စႏၵာသူရိယ 
Leave a comment